Naszą opowieść o Armenii zaczniemy od jakże nieoczywistego miejsca jakim jest Alaverdi.
To miasteczko nie było w naszych planach i nie planowaliśmy zostać tam na dłużej, zresztą tak jak i większośc turystów odwiedzających  okoliczne klasztory.
Brak turystycznego hałasu sprawia, że Alaverdi jest miejscem, gdzie można podglądnąć prawdziwe życie Armeńczyków, nie tych z Erewania czy innych bardziej  przewodnikowych miejsc

Alaverdi nie jest kolorowe a raczej szare, czarne i odrapane. Gdy wspominam to miejsce przed oczami pojawia mi się dym buchający gdzieś wysoko z góry, w miejscu gdzie znajduje się nadal funkcjonująca kopalnia miedzi. Pamiętamy osiedla upadających bloków, zaniedbanych gdzie ludzie prowadzą „normalne” życie.
Miasto zahipnotyzowało nas od pierwszego wejrzenia. Na samym początku naszej podróży w Armenii było pierwszym większym miastem na naszej trasie przez które po prostu przejechaliśmy. Ale wiedzieliśmy, że chyba zatrzymamy się tam na dłużej w drodze powrotnej do Gruzji.

osiedla na szczycie gór

jeden z pojazdów, którym podążaliśmy przez Armenię

Alaverdi położone jest zaledwie 40 km od granicy z Gruzją na północnym wschodzie Armenii w kanionie rzeki Debed. I to właśnie ta dolina sprawia, że miasto ma niesamowity klimat.
Położone jest na dnie kanionu oraz otaczających go  szczytach gór. To miasto górnicze, które w czasach Związku Radzieckiego prosperowało bardzo dobrze. Potem kopalnia upadła i miasto powoli zaczęło się wyludniać. Po zakupie kopalni przez rosyjskiego biznesmena sytuacja gospodarcza w mieście powoli się poprawia…a jak dalej będzie się rozwijać- czas pokaże.

Dojeżdżamy na miejsce marszrutką, a kierowca strasznie chce nam znaleźć nocleg. Oczywiście dostając przy tym prowizje. Targujemy się przez jakiś czas aż wreszcie mamy dość. Idziemy do sklepu i tak się zastanawiamy co dalej. Jedna z ekspedientek zainteresowała się naszym biednym losem i pyta o co chodzi. Proponuje hotel Debed z dobrą ceną. Zamawia nam taksówkę i jedziemy na miejsce. Z centrum miasta, które jest na dnie kanionu Debed wyjeżdżamy serpentynami na szczyty, gdzie umiejscowione są inne dzielnice miasta. Hotel Debed to kilkupiętrowy budynek, który niedługo przed naszym przyjazdem został otwarty to znaczy tylko jedno piętro. Suzi to osoba zarządzająca piętrem turystycznym, mamy szczęście ponieważ mówi co nieco po angielsku i dodatkowo schodzi nam z ceny. Mamy ogromny pokój z własną łazienką.

Wracamy do centrum miasta, ale na skróty, kolejką górską. Tak mają tu kolejkę, taką jak mieliśmy kilkanaście lat temu na Kasprowy Wierch. Widoki są niesamowite. Z jednej strony ogromna kopalnia, a z drugiej miasto, rozłożone jest na dnie kanionu i na okolicznych górach. Będąc już na dnie doliny ciągnie nas w stronę kopalni. Krzątamy się w okolicy blokowisk tuż przy wejściu do niej. Wszystko jest zapuszczone, oberwane i nie kolorowe, ale ludzie a zwłaszcza dzieci z chęcią chcą nas poznać. Niektórzy zapraszają do domu, dzieci proponują grę w piłkę. Jest naprawdę super. Po paru godzinach wracamy ostatnią marszrutką do naszego królestwa na szczycie góry, na długo wyczekiwaną kolację.

widok z kolejki robi niesamowite wrażenie

w dole rzeka Debed

miasto Alavedi położone jest nie tylko w kanionie rzeki Debed ale również na okolicznych szczytach

kopalnia miedzi w dole

przykopalniane osiedla górników

kopalnia miedzi

Klasztory Sanahin i Haghpat

Alaverdi to nie tylko postsowieckie blokowiska i bieda dookoła. Turyści odwiedzają okoliczne klasztory które swoją surowością mają niezwykły klimat. Klasztory Sanahin oraz Haghpat wpisane są na listę światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO.
Mieszkając na szczycie góry mamy możliwość zobaczyć pierwszy z nich Sanahin zaledwie po 15 minutowym spacerze. Klasztor z X w. jest piękny, skryty pomiędzy drzewami a koło niego znajduje się cmentarz. Nazywany „starszy od tamtego” a mowa o Haghpat. W środku wszędzie krzyże i ogromne kolumny podtrzymujące całą konstrukcję. Spędzamy sporo czasu na miejscu. W środku jest niesamowicie, gdy promienie światła przez małe okienka wpadają do wnętrza. Cmentarz znajdujący się tuż obok również wygląda inaczej niż u nas i czujemy się tam trochę nieswojo. Groby w większości składają się z dość dużych rozmiarów płyt, na których wyrzeźbione postacie zmarłych wyglądają bardzo realnie. Czasami nawet zobaczymy w jaki sposób osoba zmarła zwłaszcza jak był to wypadek. Brrrr…

ścieżka do klasztoru Sanahin

klasztor Sanahin

Kolejnego dnia jedziemy taksówką do kolejnego klasztoru Haghpat. Przejazd zajmuje trochę czasu bo znów musimy zjechać na dół kaniony i wyjechać na kolejny szczyt. Haghpat jest młodszym klasztorem, ale piękniej zachowanym. Oprócz klasztoru niegdyś również mieściła się tam uczelnia medyczna. Trzęsienie ziemi w XIII w. dokonało poważnych zniszczeń, ale klasztor został odbudowany. W środku odbywa się jakaś uroczystość dla kilku osób z rodziny. Trudno się domyśleć o co chodzi. Kolejna godzina mija i z naszym kierowcą wracamy do hotelu. Upał jest nieznośny, ale krótka drzemka stawia nas na nogi.

samochód z klasą 🙂

klasztor Haghpat

Tak kończymy nasz pobyt w tym mieście.

Jeżeli będzicie w okolicy polecamy to miasto, bo nie zawsze musi być ładnie 🙂

Informacje praktyczne:

Dojazd do Sanahin – taksówka – 600 AMD; autobus (stary, żółty, sowiecki sprzęt) z głównego dworca w centrum miasta po 10 minutach dojeżdża na plac na wzgórzu – 100 AMD, gdzie znajduje się wspomniany przez nas Hotel Debed; kolejka – 100 AMD i na końcu 15 min spacer.
Hotel Debed – 8000 AMD – pokój 2 os
Dojazd do Haghpat – taksówka – 2000 AMD; marszrutka z głównego dworca w centrum miasta po210 minutach dojeżdża na miejsce (8x dziennie) – 200 AMD

Podobał Ci się wpis? Dołącz do Nas na Facebooku, gdzie znajdziesz bieżące relacje i zdjęcia. Jesteśmy bardzo ciekawi co myślisz. Będzie nam bardzo miło jeżeli klikniesz „lubię to”, zostawisz komentarz lub prześlesz post w świat.
Zapraszamy Byle-na-chwile 🙂