Amritsar czyli spokój w szalonych Indiach
Amritsar najświętsze miasto wyznawców Sikhizmu i stolica stanu Penjab była dla nas po wizycie w Waranasi najważniejszym miejscem w Indiach, które chcieliśmy zobaczyć.
Region Penjab znajduje się tuż przy granicy z Pakistanem. Stąd już niedaleko do Kaszmiru i Ladakhu nazywanego Małym Tybetem.
Ale wizyta w górach to już plan na inną podróż.
Podróż do Amritsar
Dojazd do Amritsaru był dla nas niezłą przygodą. 22 h z Jaisalmeru w 4 różnych autobusach pozostało w naszych pamięciach … na zawsze.
Pierwszy z autobusów (którym myśleliśmy, że dojedziemy bezpośrednio do celu) miał dumną nazwę de lux. Miejsca leżące jak w kuszetkach pociągu. Myślimy nie jest źle. Autobus rusza, a my wygodnie ułożeni i gotowi do snu. Niestety przed wyjazdem Agata pytała mnie co jeśli w autobusie będzie tak samo zimno jak w pociągu (podróż pociągiem jednej z najniższych klasy to już osobna opowieść) . Odpowiedziałem, że to niemożliwe bo szyby musiałyby się nie domykać, a raczej w tej klasie autobusów to rzadkość. Po 5 minutach podroży przekonałem się, że w Indiach wszystko jest możliwe!
Szyby się nie domykały z niewiadomego mi powodu. Próbowałem z całych sił, z pełną desperacją je zamknąć a one jak gdyby nigdy nic! Agata miała ciut lepiej izolowaną wnękę i ciut lepszy śpiwór. Pozwoliło jej to przetrwać całą noc bez jęczenia i modlenia się o poranne słońce! Ja nie wytrzymałem ciągłego powiewu zimnego strumienia powietrza i zszedłem na miejsca siedzące! Eh tylko że tam było jeszcze zimniej! Kilka okien uporczywie, konsekwentnie i powolutku po zamknięciu otwierały się ponownie! Lepiej na siedząco marznąc niż jak mumia w śpiworze bez możliwości obrócenia się.
Tak dotrwaliśmy do godz. 8 rano i pozostała jeszcze tylko godzina. Na szczęście złapaliśmy gumę i można było przy ledwo widocznym za horyzontem słońcu rozgrzać kości! Panowie jakby czytali w naszych myślach i nie spieszyli się za bardzo ze zmiana ogumienia! Po 45 min. ruszamy dalej. Ostatni nasz przystanek to Gangarangan– jak zwał tak zwał!
W miejscu tym turystów białych nie widziano od dawna, zresztą kto by się tu dobrowolnie pchał! My też chcemy stąd jak najszybciej zmykać. Kierujemy się do jednej z tzw. agencji przewozowej, aby zakupić bezpośredni bilet do Amritsaru. Ale Indie wciąż nas zaskakują. Panowie zza biurka ze stoickim spokojem informują nas że następny autobus do naszego celu wyjeżdża o 9 ale wieczorem! Krótka wymianie zdań i kierujemy się na lokalny dworzec. Po kilku minutach poszukiwania białego kruka mówiącego w języku angielskim wsiadamy do autobusu, który ma nas zawieść do miejscowości na K potem przesiadka w autobus do miejscowości na F a stamtąd to już bezpośrednio do Amritsaru! „Fajnie” pomyśleliśmy.
Dotarliśmy wreszcie do Amritsar i Złotej Świątyni, która przyciąga wyznawców Sikhizmu z całego świata, ale również turystów zafascynowanych tym miejscem.
Następnego dnia z samego rana udajemy się świątyni. W specjalnych szatniach zostawiamy buty i dostajemy obowiązkowe przykrycie na głowę. Jest bardzo zimno i bose stopy przymarzają do posadzki z marmuru. Oczywiście są pasy dywanów, ale jak się chce zrobić zdjęcie – no cóż trzeba pocierpieć.
Złota świątynia w Amritsarze zgodnie z opowieściami spotkanego Sikha w Delhi, robi ogromne wrażenie.
Jest to ogromne centrum Sikhów. Wszystko dla każdego odwiedzającego jest bezpłatne.
Ogromne szatnie przechowują tysiące bagaży i butów, kilka budynków mieszczą bezpłatne sale do spania i pokoje do wynajęcia za drobna opłatą, gigantyczna kuchnia wydaje codziennie ok 35 tys. bezpłatnych posiłków a autobusy dowożą wiernych z różnych stacji.
Każdy może się przyłączyć do pomagania np w kuchni lub szatni.
Złota świątynia otoczona jest stawem Amrit Sarowar, w którym pielgrzymi z chęcią dokonują rytualnej kąpieli. Tylko w przeciwieństwie do Gangesu, staw jest codziennie filtrowany i czyszczony. Do świątyni umieszczonej na środku stawu prowadzi most guru. Świątynia jest cała ze złota, a w środku cały czas odprawiane są modlitwy zawarte w Świętej Księdze. Śpiewy słychać w całym kompleksie. Wieczorem wraz tłumem udajemy się do wnętrza świątyni.
Ja siadam przy mężczyznach a Agata kobietach. Czekamy do 21.30 kiedy to wielka księga zostaje zamknięta i przeniesiona na noc w specjalne miejsce. Przygotowanie do wyniesienia trwa wyjątkowo długo. Wszystko jest zbierane, czyszczone, pieniądze są upychane do wielkich skarbonek. Sama księga przykryta jest chyba 15 sztukami materiału. Potem okrywana chyba 20 prześcieradłami. Oczywiście system składania jest bardzo precyzyjny i dość skomplikowany. Po tych wszystkich czynnościach księga wreszcie wędruje do lektyki i uczestnicy ustawiają się w kolejce, aby choć na chwilkę ponieść jedno z ramion lektyki.
Niesamowite jaki czuliśmy się spokojnie i dobrze w tym miejscu. Udało się nawet odpocząć trochę od Indii 🙂
Podobał Ci się wpis? Dołącz do Nas na Facebooku, gdzie znajdziesz bieżące relacje i zdjęcia. Jesteśmy bardzo ciekawi co myślisz. Będzie nam bardzo miło jeżeli klikniesz „lubię to”, zostawisz komentarz lub prześlesz post w świat.
Zapraszamy Byle-na-chwile 🙂